 |
)
|
Ośrodek Szkolenia Specjalistów Wojsk Inżynieryjnych w Ełku |
|
|
|
Po zakończeniu działań wojennych w istniejącym kompleksie koszarowym w Ełku rozlokowano 62 pułk piechoty (nr taktyczny 3675). Stacjonował w nim również 54 pułk artylerii lekkiej organicznie wchodzący w skład 18 dywizji piechoty, której sztab w 1949 roku mieścił się w Białymstoku. Kolejna zmiana dyslokacji sztabu do Ełku pociągnęła za sobą przeniesienie 45 batalionu łączności (nr taktyczny 3420) i 51 batalionu saperów.
Do 1956 roku większość stanu osobowego jednostek stacjonujących w Ełku przebywała w różnych rejonach obecnego województwa suwalskiego prowadząc szkolenie poligonowe i prace na rzecz gospodarki narodowej. Pozostała jedynie ochrona koszar.
Po rozwiązaniu 18 dywizji piechoty w 1956 roku obiekty koszarowe zajmowane były przez Białostocki Pułk Obrony Terytorialnej Kraju oraz 51 Batalion Saperów dowodzony przez ppłk. Stanisława Maternę. Ponadto w budynku przy ul. Kolejowej był rozlokowany pułk artylerii przeciwlotniczej, który w 1963 roku przeniesiono do Gołdapi.
)
W 1964 roku został utworzony 63 batalion saperów, na bazie którego powołano do działania Ośrodek Szkolenia Podoficerów i Operatorów Maszyn Inżynieryjnych. Podstawą do jego utworzenia było Zarządzenie Szefa Sztabu Warszawskiego Okręgu Wojskowego Nr15/Org z dnia 1.02.1967 r.
Tworzeniem Ośrodka zajmował się ppłk mgr inż. Ryszard Chlewiński, któremu powierzono kierowanie komendą nowoformowanego Ośrodka o numerze taktycznym 2456. Początkowo obiekty zajmowane dla potrzeb Ośrodka znajdowały się jedynie w północnej części kompleksu koszarowego podzielonego przez ulicę Kościuszki. W dniu 15.03.1967 r. oficerowie i podoficerowie 63 bsap rozkazem personalnym zostali wyznaczeni na stanowiska etatowe w OSPiOMInż.
SKŁAD KOMENDY OSPiOMInż.
Charakter zadań postawionych przed komendą i kadrą Ośrodka wyznaczał główne cele jakie należało zrealizować w pierwszej kolejności. Najważniejsze związane były z tworzeniem i rozbudową bazy szkoleniowej, systematycznym planowaniem warunków zakwaterowania żołnierzy oraz doborem kadry prezentującej wysokie kwalifikacje specjalistyczne, ogólnowojskowe i dydaktyczne.
)
Pierwszy turnus szkolenia rozpoczął się 4 maja 1967 r. Szkolenie prowadzone było w kompanii o profilu elektrycznym.
Dowództwo od początku szkolenia napotykało na wiele obiektywnych trudności. Wynikały one przede wszystkim z braku odpowiedniej bazy szkoleniowej. Pewne problemy uwidoczniły się w działaniu dowódców plutonów, którzy wcześniej dowodzili pododdziałami saperów, a w szybkim tempie musieli dostosować się do nowej specjalności. Brak pomocy szkoleniowych z zakresu nauczania podstaw elektrotechniki wpływał na poziom szkolenia.
)
Decyzją Szefa Sztabu WOW Nr 15/Org. z dn. 1.10.1967 r. OSPiOMlnż. wszedł w drugą fazę I etapu rozwoju. Z dniem 20.10.1967 r. powiększona została ilość pododdziałów szkolnych przez utworzenie kompanii szkolnych podoficerów i młodszych specjalistów elektrowni.
Dnia 7.11.1967 r. do Ośrodka przybyła kadra kompanii elektrotechnicznej z JW 2468 (51 bsap).
Równocześnie z wcieleniem poborowych do pododdziałów szkolnych, przybyli do Ośrodka podoficerowie oraz oficerowie, absolwenci WAT i Oficerskiej Szkoły Wojsk Inżynieryjnych.*) Ta 17-osobowa grupa absolwentów uczelni wojskowych miała zająć stanowiska dowódcze z chwilą powstania nowych pododdziałów szkolnych o profilu mechanicznym. Oprócz kadry dowódczej z przeznaczeniem do pododdziałów OSPiOMInż. przybyli również oficerowie, którzy objęli stanowiska w sztabie, kwatermistrzowstwie oraz pododdziałach obsługi i zabezpieczenia.
Równocześnie ze zmianami etatowymi i personalnymi skończył się okres szkolenia podstawowego drugiego turnusu. Jego podsumowaniem była przysięga wojskowa złożona przez żołnierzy 10 lutego 1968 r.
)
|
W tym czasie społeczeństwo byłego powiatu Olecko podjęto inicjatywę ufundowania OSPiOMinż. sztandaru. Inicjatywa ta spotkała się z powszechną aprobatą kadry. Fundacja sztandaru dla Ośrodka stanowiła na tym terenie dowód nienaruszalności terytorialnej Ziemi Mazurskiej i jej łączności z Macierzą. Odebrana ona została przez władze i ludność powiatu Olecko jako zaszczyt i wyróżnienie.
) |
)
|
Termin wręczenia sztandaru jednostce został wyznaczony na dzień 26 maja 1968 roku. Trzy dni wcześniej żołnierze i kadra udali się transportem kolejowym do Olecka, aby poczynić stosowne przygotowania do tak podniosłej uroczystości. Zaszczytu uczestnictwa w ceremonii przyjęcia sztandaru dostąpił trzeci turnus szkolenia elewów. Wręczenia sztandaru dokonał dowódca Warszawskiego Okręgu Wojskowego generał dywizji Zygmunt Huszcza. Ufundowany przez społeczeństwo Olecka Sztandar został przyjęty przez Komendanta OSPiOMInż ppłk Ryszarda Chlewińskiego w obecności całego stanu osobowego jednostki oraz zaproszonych rodziców żołnierzy i goci. Na trybunie honorowej zajęli miejsca: Szef Wojsk Inżynieryjnych MON - gen. brygady J. Szymanowski, dowódca WOW - gen. dywizji Z. Huszcza, wojewoda białostocki oraz przedstawiciele władz administracyjnych Olecka i Ełku.
Dzień wręczenia sztandaru - 26 maja został przyjęty jako Święto Jednostki.
)
W październiku 1968 roku zakończono trzeci turnus szkolenia elewów. Po egzaminach końcowych Komenda przystąpiła do organizowania pododdziałów o profilu mechanicznym. Ze względu na trudne warunki lokalowe jeden pododdział o specjalności wydobywanie i oczyszczanie wody zorganizowany został w Dębicy na bazie istniejącej tam jednostki inżynieryjnej. Szkoląc się w warunkach poligonowych 5 kompania powróciła do Ośrodka dopiero po dwóch latach (1970 r)..
Czwarty kurs elewów odbywał po raz pierwszy szkolenie w specjalnościach operatorów spycharek i koparek w oparciu o własną bazę lokalową i przydzielony Ośrodkowi sprzęt inżynieryjny. W lutym 1969 roku po dokonanych przez Komendanta zmianach w systemie organizacyjnym zapadł również decyzja o adaptacji na własne potrzeby budynku magazynowego przekazanego przez stacjonujący jeszcze w kompleksie koszarowym 51 batalion saperów o numerze taktycznym 2468. Niezwłocznie przy udziale własnych sił i środków przystąpiono do przebudowy i dostosowania obiektu na sale wykładowe cyklu elektrycznego. Adaptacja budynku i wyposażenie sal wykładowych zakończone zostały w maju, a uroczyste otwarcie nastąpiło w Święto Ośrodka 26 maja 1968 r.
W trakcie przygotowań do piątego turnusu szkolenia utworzony został wydział szkolenia, który przejął organizację prowadzenia szkolenia specjalistycznego. Wykładowcy z chwilą rozpoczęcia szkolenia elewów prowadzili wykłady z podstaw elektrotechniki oraz systematycznie udoskonalali bazę szkoleniową profilu elektrycznego.*).
* Współtwórcą bazy do szkolenia elektryków był por. Starzewski, który będąc niecały rok w służbie okresowej oddał swoje umiejętności teoretyczne i praktyczne w tak ważnej sprawie.
)
Kolejny turnus szkolenia zapowiadał się jako bardzo pracowity, zarówno dla pododdziałów profilu elektrycznego, jak i mechanicznego. Przyznane środki finansowe pozwoliły na rozpoczęcie prac budowlanych, których celem była poprawa warunków bytowych Ośrodka.
W pierwszym rzędzie wykonane zostały remonty i budowa węzłów sanitarnych w pododdziałach. Przystąpiono również do budowy nowych drożni na terenie koszar. Prace te wykonane były własnymi siłami, drogą umiejętnego połączenia procesu szkolenia z pracą społeczną żołnierzy i kadry. Wysiłek szkoleniowy tego okresu odzwierciedlają uchowane dane. W ciągu całego 1969 r. na turnusach sześciomiesięcznych przeszkolono 472 poborowych.
Następny rok 1970 *) rozpoczął się intensywnym szkoleniem i wytężoną pracą kadry. Systematyczna poprawa warunków bytowych żołnierzy, zmiana wyglądu koszar, a nade wszystko pomoce dydaktyczne oraz większe doświadczenie zdobyte przez dowódców i wykładowców przyczyniły się do osiągnięcia przez elewów wyższych niż dotychczas wyników na egzaminach końcowych.
*Minerski Patrol oczyszczania Terenu z materiałów wybuchowych i niebezpiecznych funkcjonuje od 1970 r. Dowódcy: 1) mjr. Włodzimierz Niekurzak, 2).por. Czesław Piechocki, 3) chor. sztab. Krzysztof Bartnik. Unieszkodliwiono następującą ilość niewybuchów i niewypałów
MPOT przejeżdża rocznie 30 tys. km.
Konsekwencją drugiego etapu rozbudowy Ośrodka było przejęcie w lipcu 1970 r. na mocy rozkazu dowódcy WOW całości kompleksu koszarowego po JW 2468 (51 bsap). Pozyskane w ten sposób budynki zaadoptowano na sale wykładowe cyklu mechanicznego i bibliotekę.
)
|
Powiększający się z turnusu na turnus stan ilościowy szkolonych elewów skłonił Komendę do stworzenia w szybkim tempie bazy dla rozwoju pracy kulturalno-oświatowej. Nakładem dużego zaangażowania sił i środków własnych przygotowano do funkcjonowania Klub Żołnierski. Funkcjonuje on w odrestaurowanym obiekcie od marca 1971 r. do chwili obecnej. W latach 70-tych i pierwszej połowie lat 80-tych istniały w KŻ prężnie działające sekcje i koła zainteresowań. Do osiągających największą popularność wśród szkolących się w Ośrodku żołnierzy należały: koło fotograficzne, teatralne i plastyczne, sekcje malarska i rzeźbiarska oraz zespoły muzyczne. Swój dorobek na zakończenie każdego turnusu prezentowały pododdziały w ramach Żołnierskich Spotkań ze Sztuką zapoczątkowanych zimą 1973 roku.
Podsumowując pierwszy okres funkcjonowania Ośrodka do 1971 r. należy podkreślić szczególne zasługi jakie wniósł komendant ppłk Ryszard Chlewiński, który był pomysłodawcą i projektantem rozbudowy obiektów koszarowych i szkoleniowych. Cel ten mógł być zrealizowany z pomocą ofiarnej i zaangażowanej kadry Ośrodka.
)
|
Ppłk Ryszard Chlewiński przekazał obowiązki Komendanta Ośrodka ppłk Tadeuszowi Swaryczewskiemu, ponieważ decyzją przełożonych został skierowany do dalszego pełnienia służby w WAT.
Obchodzone w dniu 12 października 1972 r. Święto Wojska Polskiego było okazją do uroczystego przekazania do użytku sal wykładowych cyklu mechanicznego oraz biblioteki i Klubu Żołnierskiego. Pozwoliło to na efektywne wykorzystanie wykonanych na bazie własnych pomysłów kadry dydaktycznej wielu pomocy naukowych, schematów, tabel i makiet, które wraz z zakończeniem każdego cyklu szkolenia powiększały bazę dydaktyczną Ośrodka. Systematycznie powiększał się również księgozbiór biblioteki wzbogacony o nowe podręczniki i literaturę fachową, encyklopedie, słowniki i pozycje beletrystyczne. Obecnie biblioteka posiada ponad 20 tysięcy woluminów. Dużym powodzeniem cieszy się od chwili powstania zorganizowana w bibliotece czytelnia czasopism. Długoletnim i doświadczonym pracownikom tej placówki jest kierowniczka - pani Barbara Błażejewska.
16.06.1973 r. w ramach obchodów 150-lecia Kanału Augustowskiego Ośrodek objął patronat nad tym obiektem. Uroczystości z tym związane miały bardzo podniosły charakter. W obecności zgromadzonego licznie w augustowskim parku społeczeństwa wystąpiła kompania honorowa dowodzona przez kpt. Kazimierza Basiewicza. Władze wojskowe reprezentował Szef Wojsk Inżynieryjnych WOW - gen. brygady Czesław Piotrowski, który odczytał akt przyjęcia patronatu nad Kanałem. Jego kopie znajdują się w Muzeum Wojsk Inżynieryjnych we Wrocławiu.
Trwałą pamiątką po tym wydarzeniu jest marmurowy obelisk w augustowskim parku zawierający wyrytą inskrypcję.
)
|
Rok 1973 obfitował w wiele ważnych dla Ośrodka wydarzeń. Do najważniejszych zaliczyć należy wizytę Sejmowej Komisji Obrony Narodowej. Przygotowania do zaprezentowania posłom dorobku Ośrodka zakrojone były na szeroką skalę i obejmowały:
)
|
W dniu 24.06.1973 r. cały Ośrodek wizytowała Komisja Obrony Narodowej. Przewodniczył jej gen.bryg. Czesław Piotrowski. Ocena wizytacji była wysoka, a jej wymiernym efektem jest możliwość nadania cywilnych uprawnień dla szkolących się w Ośrodku żołnierzy, w specjalnościach objętych planem szkolenia.
Zgodnie z obowiązującymi w latach 70-tych tendencjami, jednostki wojskowe czynnie angażowały się w prace na rzecz gospodarki narodowej. Grupy żołnierzy z różnych pododdziałów pracowały:
Do wyróżniających się oficerów zaangażowanych w wykonywanie wyżej wymienionych prac należał por. Jan Dil.
21 listopada 1973 r. nastąpiło przekazanie dowodzenia przez pplk. Tadeusza Swarczewskiego, pplk. Ryszardowi Jasieńczakowi, pełniącemu w tym czasie obowiązki zastępcy dowódcy do spraw liniowych. Uczestniczący w przekazaniu obowiązków Szef Wojsk Inżynieryjnych gen. Czesław Piotrowski postawił przed nowym komendantem do realizacji szereg nowych zadań.
Od początku 1974 roku decyzją Szefa Wojsk Inż. MON Ośrodek włączył się w tok prac przy budowie Pomnika Sapera w Warszawie. Warsztaty szkolne wykorzystywane były do wykonania niektórych elementów odlewu tego monumentu
)
|
W listopadzie Ośrodek wytypowano do konkursu na najlepiej zorganizowany obiekt koszarowy na szczeblu WOW. Wysiłek komendy, kadry, a także wszystkich żołnierzy, którzy przyczynili się do tego osiągnięcia został wysoko oceniony przez wyróżnienie w rozkazie Ministra Obrony Narodowej oraz nadanie medalu "Za osiągnięcia w służbie wojskowej".
)
Kolejny 1974 rok przeszedł do historii Ośrodka jako ten, w którym nastąpiła zmiana jego nazwy. 22 października rozkazem Szefa sztabu Generalnego WP Ośrodek Szkolenia Podoficerów i Operatorów Maszyn Inżynierskich został przemianowany na Ośrodek Szkolenia Specjalistów Wojsk Inżynieryjnych. Wiązało się to z przejściem Ośrodka na strukturę batalionową
Wysokie kwalifikacje kadry dawały możliwość ich spożytkowania w zaszczytnej służbie w Doraźnych Siłach Zbrojnych ONZ na Bliskim Wschodzie. Do udziału w misji po raz pierwszy w 1975 r. zakwalifikowani zostali: por. Andrzej Dil, plut. Zygmunt Wujek i plut. Andrzej Fadrowski. Od tego czasu kilkudziesięciu oficerów i żołnierzy brało udział w różnych misjach pokojowych pod błękitną flagą ONZ.
|
W 30-tą rocznicę zakończenia II wojny światowej delegacja żołnierzy wraz z Komendantem OSSWInż. 9 maja brała udział w odsłonięciu Pomnika Sapera na Płycie Czerniakowskiej.
W miesiącach letnich tego roku żołnierze w ramach szkolenia praktycznego uczestniczyli w pracach drogowych na terenie Ełku włączając się do akcji rozbudowy miasta.
)
|
) |
Planowo i bez zakłóceń upłynął kolejny 1976 rok.
Wysiłek kadry w roku następnym ukierunkowany został na przygotowanie do podsumowania dziesięcioletniego dorobku Ośrodka. W dniu 29 maja 1977 r. gen. bryg. Czesław Piotrowski dokonał otwarcia Sali Tradycji. Zgromadzono tam zdjęcia i eksponaty obrazujące całokształt dotychczasowych dokonań OSSWInż. Największe zainteresowanie zwiedzających obiekt młodych żołnierzy oraz młodzieży szkolnej budziły eksponaty broni i umundurowania saperów z okresu II wojny światowej, a także sprzęt saperski będący na wyposażeniu WP.
Dowodem autentycznego zainteresowania historią wojsk inżynieryjnych i Ośrodka są liczne wpisy zamieszczone w wyłożonej w Sali Tradycji księdze pamiątkowej.
)
|
Powiększające się stany ilościowe elewów w kompaniach szkolnych skłoniły Szefostwo Wojsk Inżynieryjnych MON do wydania decyzji o zorganizowanie w OSSWInż. Szkoły Podoficerskiej przygotowującej dowódców drużyn. Na pierwszego Komendanta SP wyznaczony został kpt. Stanisław Wiśniewski. Szkoła Podoficerska Funkcjonowała w półrocznym cyklu szkoleniowym, dostarczając dobrze wyszkolonych specjalistów. Było to niewątpliwie zasługą kadry wykazującej duże zaangażowanie w procesie szkolenia.
)
Dobrze rozbudowana baza szkoleniowa Ośrodka pozwoliła również na utworzenie Podoficerskiej Szkoły Zawodowej Wojsk Inżynieryjnych. Pierwszy sześciomiesięczny turnus zaczął się 3 listopada 1978 r. Ukończyło go 46 podoficerów zawodowych.
Żołnierze OSSWInż. kierowani byli wielokrotnie do akcji odśnieżania i utrzymywania drożności ruchu takich węzłów komunikacyjnych jak Ełk, Suwałki, Olecko i Grajewo. W czasie srogiej zimy przełomu lat 1978/79 drogowców i kolejarzy wspomagało ponad 2700 żołnierzy.
Od stycznia 1978 r. rozpoczęto intensywne prace związane z adaptacją piwnic na potrzeby Klubu Żołnierskiego. Poziom pomieszczeń piwnicznych, w których przechowywano dotychczas warzywa i węgiel został obniżony o 50 cm. Powstała tam kawiarnia i izba odwiedzin na 120 miejsc. Położony został parkiet, wnętrza zaprojektowane zostały w taki sposób, aby możliwa była prezentacja amatorskiej twórczości żołnierzy. Odnowienie i przystosowanie tego obiektu do zaspakajania potrzeb kulturalnych stanu osobowego Ośrodka odbywało się z inspiracji i przy dużym zainteresowaniu osobistym komendanta ppłk. Ryszarda Jasieńczaka.
Żołnierze powołani do służby wiosną 1978 roku mieli okazję zaprezentować się przed przełożonymi i władzami Ełku na stadionie miejskim w czasie uroczystej przysięgi wojskowej. W dniu 4 czerwca tego roku w obecności Szefa Wojsk Inżynieryjnych MON, gen. brygady Czesława Piotrowskiego przysięgę złożyło 1400 elewów.
Był to okres szkolenia najliczniejszych stanów osobowych w historii Ośrodka.
Po 6 latach dowodzenia obowiązki komendanta OSSWInż. ppłk Ryszard Jasieńczak przekazał ppłk Tomaszowi Wilamowskiemu. Odbyło się to na uroczystej zbiórce całego stanu osobowego 15.05.1979 r.
Ppłk Tomasz Wilamowski obowiązki komendanta przekazał ppłk. Edwardowi Remiszewskiemu 8.02.1980 r.
)
|
Jednym z pierwszych zadań nowego komendanta było przygotowanie Ośrodka do szkolenia podchorążych rezerwy. Pierwszy turnus rozpoczął się 3 lipca 1980 r. Na komendanta SPR wyznaczony został kpt. Czesław Przyborowski.
)
Podczas pierwszego turnusu przeszkolono 236 podchorążych. Do odbycia przeszkolenia w Ełku powoływano absolwentów uczelni technicznych, którzy po intensywnym szkoleniu ogólnowojskowym i specjalistycznym wyznaczani byli na stanowiska dowódców plutonów w jednostkach na terenie całego kraju.
Główne specjalności, w których szkolono podchorążych, to wydobywanie i oczyszczanie wody, elektrownie polowe oraz maszyny inżynieryjne.
)
|
Koniec 1981 roku spędzała kadra i żołnierze Ośrodka w oddaleniu od rodzin, wypełniając zadania związane z wprowadzeniem stanu wojennego. Rejon ich działania obejmował obszar województw: suwalskiego, olsztyńskiego i białostockiego.
Kulminacyjnym momentem obchodów 40-tej rocznicy utworzenia LWP stała się przysięga elewów i podchorążych składana na odnowionym przez żołnierzy stadionie 1000-lecia, usytuowanym w centrum miasta. Z trybuny honorowej defiladę pododdziałów przyjmował Szef Wojsk Inżynieryjnych MON, gen. brygady Czesław Piotrowski.
Od 1984 roku teoretyczne wiadomości mogły być potwierdzone praktycznym działaniem w warunkach poligonowych. Stało się to możliwe po zorganizowaniu w ramach każdego cyklu szkoleniowego wyjazdów elewów ze sprzętem na OSPWL do Nowej Dęby. Pierwszy turnus zgrupowania wyruszył transportem kolejowym w dniu 15 lipca 1984 r. pod dowództwem kpt. Eugeniusza Kowalczyka.
Od początku istnienia Ośrodka duża część oficerów podejmująca służbę w Ełku mogła poszczycić się ukończeniem Wojskowej Akademii Technicznej. Nawiązana została owocna współpraca pomiędzy WAT a Ośrodkiem, który umożliwiał odbycie praktyk dowódczych w czasie studiów, a także stanowił doskonałą bazę do zapoznania się ze sprzętem inżynieryjnym. Wyrazem uznania dla OSSWInż. w ramach nawiązanej współpracy było przyznanie w sierpniu 1985 r. medalu "Za zasługi dla WAT".
Upływający rok zamknął się poważnym bilansem dokonań na rzecz Ośrodka:
W końcu roku zmianie uległ okres szkolenia elewów. Dotychczasowe sześciomiesięczne turnusy skrócono o 2 miesiące. Spowodowało to modyfikację planu szkolenia
.
W uznaniu zasług dla wysokiego poziom szkolenia i działalności wychowawczej prowadzonej na terenie Ośrodka z okazji dwusetnej rocznicy powstania Komisji Edukacji Narodowej, Minister Oświaty i Wychowania przyznał 19 października 1985 "Medal Pamiątkowy Komisji Edukacji Narodowej"
18 kwietnia 1986 roku zaszła kolejna zmiana na stanowisku komendanta. Wyznaczony na to stanowisko został ppłk dypl. Marian Kasperski.
W połowie lat 80-tych organizowane były na terenie całego kraju obozy przysposobienia wojskowego dla uczniów szkół średnich. Inicjatywę taką podjął również Ośrodek w Ełku. W porozumieniu z Kuratorem Oświaty i Wychowania w Suwałkach od czerwca 1986 r. przez kolejne trzy lata młodzież z ełckich szkół zdobywała wiedzę o wojsku łącząc naukę z wypoczynkiem. Zakwaterowana w warunkach polowych kilku-dziesięcioosobowa grupa uczniów doskonaliła umiejętności samoobrony pod okiem doświadczonych dowódców i wychowawców.
Realizując wspomniane wyżej dodatkowe zamierzenia Ośrodek prowadził zachowując poziom zasadniczą działalność szkoleniową. W ciągu 1985 r. na turnusach przeszkolono 333 podchorążych, 85 z nich zdobyto klasę specjalisty wojskowego. Sześciomiesięczny turnus SPZ ukończyło 66, natomiast dwumiesięczny 63 podoficerów zawodowych. Stopień kaprala po ukończeniu Szkoły Podoficerskiej otrzymało 440 żołnierzy. Elewi młodsi specjaliści stanowili grupę 2124 wyszkolonych, z czego aż 390 zdobyto trzecią klasę specjalist y wojskowego we wszystkich specjalnościach objętych szkoleniem.
W dniu 2 padziernika 1987 r. cały Ośrodek podlegał kontroli przez Inspekcję Sił Zbrojnych. Uzyskana podczas sprawdzania wiedzy teoretycznej i umiejętności praktycznych kadry i szkolonych żołnierzy ogólna ocena dobra była potwierdzeniem wysokiego poziomu szkolenia.
Wymiernym rezultatem tej opinii o OSSWInż. było przyznanie 21 października 1987 r. przez Ministra Obrony Narodowej medalu .,Za Osiągnięcia w Służbie Wojskowej". 25 lutego 1988 r. dowódca WOW gen. dyw. Jan Kuriata osobiście wizytował wybrane elementy kompleksu koszarowego Ośrodka wyrażając uznanie dla dużego wkładu pracy kadry dydaktycznej wzbogacającej wieloma wnioskami racjonalizatorskimi proces szkolenia.
Bilans dokonań za 1988 r. stanowiło wyszkolenie:
)
|
Od 6 maja 1989 r. funkcjonował w strukturze Ośrodka 272 Oddział Obrony Cywilnej. Kolejno dowodzili nim: kpt. Tadeusz Fidura i kpt. Bogdan Wójcicki. Junacy odznaczający się charakterystycznym granatowym umundurowaniem zdobywali wiedzę ogólnowojskową ale ich głównym zadaniem było wykonywanie różnorodnych prac w rejonie szpitala wojskowego oraz węzła kolejowego Ełk.
1 września 1989 roku na podstawie zarządzenia Szefa Sztabu Generalnego WP w ramach restrukturyzacji rozwiązane zostały bataliony szkolne elewów. 25 października uległa rozwiązaniu Szkoła Podoficerów Zawodowych. Powstały natomiast: Szkoła Młodszych Specjalistów Elektryków i Szkoła Młodszych Specjalistów Maszyn Inżynieryjnych.
|
|
Rok 1990 obfitował w zmiany kadrowe. Obowiązki komendanta Ośrodka w dniu 21 sierpnia w obecności Szefa Wojsk Inżynieryjnych MON gen. bryg. Zdzisława Barszczewskiego przyjął ppłk Waldemar Hojszyk. Nieco wcześniej, bo 23 lutego do pełnienia służby na stanowisku z-cy d-cy d/s liniowych wyznaczony został ppłk Czesław Przyborowski. Dokonane zostały również zmiany w obsadzie komend SPR i SMS.
Zwolniony po rocznym szkoleniu junaków z 272 OOC budynek koszarowy stworzył warunki do organizowania na bazie Ośrodka szkolenia wojskowego absolwentów Akademii Medycznej w Białymstoku. W lipcu 1991 i 1992 zakończyło szkolenie medyczne ponad 250 lekarzy. Komendantem zgrupowania był kierownik Studium Wojskowego w Białymstoku płk Skowroński, na dowódcę kompanii wyznaczono mjr Stanisława Soliwodę.
) |
9 września 1991 roku doszło do kolejnej zmiany na stanowisku Komendanta OSSWInż. W obecności całego stanu osobowego Ośrodka dowodzenie przejął mjr. dypl. Zdzisław Stola. Zgodnie zobowiązującym ceremoniałem przekazanie obowiązków nadzorował osobiście Szef Wojsk Inżynieryjnych WOW płk. dypl. Ryszard Źuchowski.
|
Częste na początku lat 90-tych reorganizacje i restrukturyzacja w systemie szkolnictwa wojskowego spowodowały, że od 7 września 1990 r. przestała funkcjonować Szkoła Podoficerska, a od 22 kwietnia 1991 Szkoła Podchorążych Rezerwy.
)
Obecnie Ośrodek szkoli młodszych specjalistów wojsk inżynieryjnych w jedenastu specjalnościach wojskowych. Elewi przyswajają wiedzę i umiejętności praktyczne w zakresie obsługi elektrowni polowych, wydobywania i oczyszczania wody oraz różnych rodzajach maszyn do prac ziemnych.
Utrzymywane są też kontakty z uczelniami wojskowymi i jednostkami inżynieryjnymi. Kontakty te mają na celu doskonalenie procesu szkolenia i wychowania oraz utrwalanie tradycji związanych ze służbą w wojskach inżynieryjnych.
Od początku swojego dowodzenia w Ośrodku ppłk dypl. Zdzisław Stola swoimi umiejętnościami organizatorskimi, wiedzą i zaangażowaniem podniósł poziom wyszkolenia ogólnowojskowego kadry. Ponadto włożył wiele wysiłku i pracy w rozbudowę bazy szkoleniowej i estetyzację OSSWInż.
W ramach modernizacji i remontów bazy szkoleniowej w latach 1991-1995 wykonano:
Należy również podkreślić proces estetyzacji pododdziałów z odnowionymi świetlicami. W sposób racjonalny i efektywny przeprowadzono modernizację wewnętrzną klubu żołnierskiego i gabinetu metodycznego. Dużym wysiłkiem organizacyjnym wykonano od podstaw Salę Tradycji. Konsekwentne działania komendanta OSSWInż. doprowadziły do przeniesienia komendy Ośrodka z drewnianego baraku do odnowionego budynku administrowanego przez WAK. W omawianym okresie Ośrodek był poddany kontrolom ze szczebla Sztabu Generalnego WP i Okręgu.
W dniach 7-8 października 1993 r. przeprowadzono ćwiczenia mobilizacyjne kontrolowane przez Komisję Sztabu WOW. W ramach ćwiczeń rozwinięto do etatu wojennego 11 Okręgowy Punkt Przesyłkowy. Na podstawie wyników ćwiczenia Komisja Sztabu WOW stwierdzili, że OSSWInż, jest przygotowany do wykonania zadań mobilizacyjnych na poziomie dobrym.
W Ośrodku od 19 do 22 września 1994 r. została przeprowadzona kontrola problemowa przez Zespół Kontrolny Szefostwa Wojsk Inżynieryjnych Sztabu Generalnego WP. Na podstawie przeprowadzonej kontroli szkolenia bieżącego, przeglądu osób funkcyjnych na poszczególnych stanowiskach, stwierdzono, że proces przygotowania młodszych specjalistów w Ośrodku zorganizowany i realizowany jest na poziomie dobrym. Najważniejsze zadania jakie realizuje obecnie Ośrodek to przejście na nowy etat uwzględniający aktualne tendencje w szkoleniu wojsk inżynieryjnych.Dowodem uznania dla wysiłku kadry i żołnierzy Ośrodka było wyróżnienie w rozkazie Dowódcy WOW w 1996 r.
) |
) |
) | ) |
Za prace na rzecz gospodarki narodowej, pomoc udzieloną w odbudowie zniszczonej przez trąbę powietrzną wsi Raków Stary, Ośrodek został wyróżniony medalem Zasłużony dla Województwa Łomżyńskiego i medalem Zasłużony dla Województwa Suwalskiego
Również na uwagę zasługuje ciepła atmosfera wokół wojska w Ełku oraz sympatia jaką społeczeństwo i władze miasta darzą żołnierzy wrosłych w piękny pejzaż Ziemi Ełckiej. Wpływa to mobilizująco na każde działanie, przyczyniające się do wzajemnego poznawania i wspólnej integracji.
* W 1967 roku do Ośrodka przybyli m.in.: ppor. Eugeniusz Czapka, Andrzej Piotrowski, Wiestaw Dubińskl, Józef Szczepkowskl, Długomir Ławski, Zygmunt Jóżwiak. Wojciech Florczak, Jerzy Meirowski. Miroslaw Miechurski, Grzegorz Leszczyński, Antoni Tunkiewicz I Kazimierz Basiewicz. 4.09.1967 przybył do Ośrodka absolwent WAT kpt. mgr inż. Edward Remiszewski na stanowisko st. pomocnika szefa sztabu.
por.mgr Karol Celoch
)
)