płk inż., ur. w 1873 roku w Rzędowicach.

Absolwent Wojskowej Akademii Inżynieryjnej w Wiedniu i Politechniki Wiedeńskiej; oficer armii austriackiej podczas I wojny światowej na froncie wschodnim; w WP uczestnik wojny z bolszewikami, dowódca KOSS, organizator i dowódca 6 psap, szef Inżynierii i Saperów DOK X i IV; wybitny specjalista fortyfikacji i budownictwa.

W 1891 roku zdał maturę w Krakowie. Następnie wstąpił do Wojskowej Akademii Inżynieryjnej w Wiedniu, która ukończył w 1894 roku. Jako oficer do 1900 roku służył w 9 batalionie pionierów w Krakowie. W okresie tym, w latach 1897-1899, studiował na Politechnice Wiedeńskiej, a po jej ukończeniu pracował w Wojskowym Komitecie Technicznym przy Sztabie Głównym. W 1904 roku został zwolniony do rezerwy i do 1914 roku pracował we własnym majątku. Po wybuchu wojny, w 1914 roku został powołany do wojska na stanowisko dowódcy kompanii saperów w 1 bsap, którym następnie dowodził na froncie wschodnim. W 1915 roku wyznaczono go na zastępcę dowódcy 1 psap, a po roku - na kierownika składu pionierów 12 Korpusu. W latach 1917-1918 był kierownikiem ekspozytury wojskowej w Wadowicach.

W dniu 1 listopada 1918 roku wstąpił do Wojska Polskiego i został wyznaczony na dowódcę zapasowej kompanii saperów w 4 psap. Ćwiczył rekrutów i wyszkolonych wysyłał na front. W 1919 roku, w obliczu zagrodzenia bolszewickiego, objął stanowisko szefa Zarządu Fortyfikacyjnego w Przemyślu oraz zastępcy dowódcy Grupy Fortyfikacyjnej nr 5. Jako jeden z wybitnych fortyfikatorów, kierował rozbudową linii obronnej: Bełżec, Rawa Ruska, Lwów, Mikołajów nad Dnieprem. Następnie kierował umocnieniem linii obronnej Sanu i Przemyśla. Za wzorowe wykonanie tych prac otrzymał pochwalę od dowódcy DOG Lwów generała porucznika Salius- Lamezana.

Po zawarciu pokoju w Rydze, został dowódcą KOSS w Warszawie, który przeorganizował do potrzeb pokojowych. W latach 1921-1922 był dowódca 6 psap, który organizował od podstaw w Przemyślu. Podczas wykonywania tych zadań wykazał duże zdolności organizacyjne i szkoleniowe. Pułk zorganizowany z baonów wracających z frontu, wkrótce stal się jednostką wzorową i wysunął na czoło w wojskach saperskich. Jako szef Inżynierii i Saperów DOK X (1922-1923), a następnie DOK IV (1923-1926), wykazał wiele energii i zapału nad usprawnianiem ich pracy oraz zorganizowaniem należytego szkolenia i ćwiczeń w pulkach, a także w zakładach budowlanych. Na szczególne wyróżnienie zasługiwały zorganizowane przez niego prace przy remoncie zniszczonych podczas wojny koszar i budynków magazynowych.

Byt sprawnym organizatorem, wysokiej klasy specjalista budownictwa i fortyfikacji oraz dobrym dowódca. Oficer o wysokiej wiedzy fachowej i ogólnej, obowiązkowy, pracowity i wymagający. W 1927 roku zestal zwolniony z wojska, w wieku 54 lat.

Odznaczony: OOP V kl., KW, KN i innymi.